Θυμάμαι ότι ένιωθα πόνους στο στήθος μου στα τέλη Ιουνίου ή στις αρχές Ιουλίου του 2021. Αρχικά θυμάμαι ότι πίστευα ότι ήταν πόνος από την προπόνηση λόγω της αυστηρής αγωγής μου στο γυμναστήριο με πόνο στο στήθος και κουρασμένους μύες να είναι σύνηθες φαινόμενο. Θυμάμαι μετά από παράπονα για τον πόνο, η μαμά με πήγε στον γιατρό και ο γιατρός μου διέγνωσε αρχικά κοστοχονδρίτιδα, μια πάθηση που προκαλεί φλεγμονή στο θωρακικό τοίχωμα.
Αυτή η υπόθεση συνεχίστηκε για αρκετούς μήνες, όπου πέρασα αμέτρητες ώρες παρακολουθώντας ραντεβού γιατρού, μιλώντας σε ιατρούς και παίρνοντας παυσίπονα για να προσπαθήσω να απαλλαγώ από τον αφόρητο πόνο στο στήθος μου.
Χωρίς να έχω ακόμα τύχη, θα χρειαζόταν αρκετούς μήνες αργότερα, στα τέλη Σεπτεμβρίου, για να εμφανίσω τους πρώτους δείκτες καρκίνου όταν εμφανιζόταν ένα εξόγκωμα στο λαιμό μου. Αφού αυτή η μαμά ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και θα με πήγαινε στον γιατρό όπου θα έκανα πολλές ακτινογραφίες, σαρώσεις και εξετάσεις για να προσπαθήσω να δω αν το εξόγκωμα στον λαιμό μου ήταν καρκινικό.
Αφού επανήλθαν τα αποτελέσματα, επιβεβαίωσε ξανά τις υποψίες μας και θα διαγνωστούσα επίσημα με λέμφωμα Hodgkins σταδίου 3 στις 27 Σεπτεμβρίου 2021.
Όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά, πέρασα από πολλά διαφορετικά συναισθήματα, όπως θυμό, έκπληξη, άρνηση, άγχος, λύπη, σοκ και γενικά απλή δυσπιστία.
Ακόμη και μέχρι σήμερα, είναι ακόμα δύσκολο να πιστέψω ότι διαγνώστηκα με καρκίνο στα 16 μου, θυμάμαι ακόμα έντονα ότι χρειάστηκαν μερικές μέρες για να ξεκινήσει η σοβαρότητα της κατάστασης. Εξακολουθώ να θυμάμαι την ημέρα που ξεκίνησε πλήρως όπως αυτή ήταν χθες, μια εβδομάδα αφότου διαγνώστηκα με λέμφωμα, μεταφέρθηκα αμέσως στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί έκαναν αυτοψίες και εξετάσεις που τους ζήτησαν να αφαιρέσουν χειρουργικά ένα τμήμα του όγκου που βρέθηκε στον λαιμό μου, το οποίο στη συνέχεια στάλθηκε σε εργαστήριο για τον εντοπισμό του υποτύπου. του λεμφώματος.
Ευτυχώς τα αποτελέσματα της αυτοψίας εντόπισαν τον υποτύπο του όγκου Λέμφωμα Hodgkin, τώρα υπό συνήθεις συνθήκες διαγιγνώσκεται με οποιοδήποτε τύπο Ο καρκίνος θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν έχει κανένα απολύτως θετικό στοιχείο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, εγώ ήταν τόσο ευγνώμων που διαγνώστηκε με λέμφωμα Hodgkin, καθώς σήμαινε ότι Ο καρκίνος ήταν θεραπεύσιμος, πράγμα που σήμαινε ότι είχα περισσότερες πιθανότητες να ζήσω.
Νομίζω ακόμη και αν και η κατάσταση στο σύνολό της ήταν ως επί το πλείστον τραγική, νομίζω ότι κάποια θετικά αποτελέσματα βγήκε από αυτό.
Το να αντιμετωπίζεις τόσο σοβαρές συνέπειες σε τόσο νεαρή ηλικία είναι πραγματικά μια για πάντα ταπεινή εμπειρία που έχει κάνει σημαντικές αλλαγές στη συνολική μου ταυτότητα. Πριν διαγνωστεί με καρκίνο, πάντα σκεφτόμουν σε μελλοντικό χρόνο, σκεφτόμουν για το τι επρόκειτο να κάνω στη συνέχεια όσον αφορά το σχολείο, την καριέρα και τα πάντα. Την ημέρα που εγώ άρχισε τη θεραπεία άλλαξε για πάντα αυτή τη νοοτροπία όταν συναντήθηκε με την πιθανότητα θάνατος σε ένα τόσο πρώιμο στάδιο της ζωής σου, κάθεσαι αναπαυτικά και περνάς πολύ χρόνο σκεπτόμενος σχετικά με τις αποφάσεις που έχεις πάρει, τον χρόνο που περάσατε στη γη, τον χρόνο που περάσατε αυτό με και τον χρόνο που σας απομένει. Όταν αντιμετωπίζετε αυτές τις συνθήκες, εσείς σταματήστε αμέσως να ζείτε σε μελλοντικό χρόνο και αρχίστε να ζείτε τη ζωή σας αυτή τη στιγμή όπως εσείς ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να τελειώσει η ζωή σου.
Όταν αρχίζεις να ζεις αληθινά τη ζωή, αρχίζεις να εκτιμάς πράγματα που φαίνονται τόσο ασήμαντα, για παράδειγμα, εγώ Θυμηθείτε ότι καθόμουν στο νοσοκομείο κάνοντας χημειοθεραπεία μέσω των φλεβών μου σκεπτόμενος ότι θα προτιμούσα να ανησυχώ για την παράδοση μιας εργασίας στα αγγλικά, παρά τη δική μου ζωή.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου, η κύρια πηγή υποστήριξης που χρησιμοποίησα ήταν η τηλεφωνική γραμμή νοσηλευτών λεμφώματος. Αυτό με βοήθησε πολύ καθώς το να περάσω από τον καρκίνο είναι μια τρομακτική και αβέβαιη περίοδος που μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από ανησυχίες και άγχος λόγω της συνολικής απρόβλεπτης κατάστασης και αβεβαιότητας.
Με την υποστήριξη της Nurse Lisa και του Lymphoma Australia στο σύνολό μου, μπόρεσα να δω τα πράγματα θετικά και μου δόθηκε σαφήνεια σε ζητήματα που με ανησυχούσαν, για παράδειγμα πηγαίνοντας στο γυμναστήριο. Θυμάμαι ότι ένιωθα πολύ ανήσυχος για το ότι δεν μπορούσα να πάω στο γυμναστήριο κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας και η Λίζα μου υπενθύμιζε ότι αυτό ήταν μόνο προσωρινό και ότι η ζωή θα επέστρεφε στο φυσιολογικό ή αν όχι ακόμα καλύτερα μετά το τέλος της θεραπείας.
Αυτό με παρακίνησε και με κράτησε και με έκανε να προπονούμαι 2-3 φορές την εβδομάδα κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου, ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένη ή κουρασμένη ήμουν. Όταν είχα μια γραμμή φωτογραφίας, εκπαίδευσα το κάτω μέρος του σώματός μου, όταν τελικά αφαιρέθηκε, άρχισα να εκπαιδεύω ξανά το πάνω μέρος του σώματός μου πιέζοντας τον εαυτό μου στα απόλυτα όριά μου, ακόμη και κάνοντας το ποδήλατό μου πάνω από 5 χιλιόμετρα από το σπίτι μου στους συντρόφους μου, κάτι που μπορώ να παραδεχτώ ότι ήταν πιθανώς δεν είναι το πιο ασφαλές των πραγμάτων, αλλά ω, καλά!
Έχει περάσει πάνω από ένα χρόνο τώρα από τότε που διαγνώστηκα για πρώτη φορά και τα πάω τέλεια. έχω ξεκίνησα το έτος 12 όπου σχεδιάζω να τελειώσω HSC και μετάβαση στο πανεπιστήμιο για σπουδές Αθλητικών Επιχειρήσεων με μεγάλα όνειρα να εργαστείς το ΝΒΑ μια μέρα.
Είμαστε τόσο ευγνώμονες στον Henry που μας έδωσε μια εικόνα για μια τόσο δύσκολη στιγμή στη ζωή του. Ο Χένρι μοιράζεται με γενναιότητα την ιστορία του για να μας βοηθήσει να ρίξουμε φως στο λέμφωμα αυτόν τον Σεπτέμβριο για τον Παγκόσμιο Μήνα Ευαισθητοποίησης για το Λέμφωμα.
Εάν θέλετε να υποστηρίξετε το έργο μας για να βοηθήσουμε ασθενείς όπως ο Henry, σκεφτείτε να κάνετε δωρεά σήμερα.
