لنفوم های جلدی (پوستی).

Mycosis Fungoides شایع ترین زیرگروه لنفوم سلول T پوستی است. معمولاً بزرگسالان مسن‌تر و مردان را کمی بیشتر از زنان مبتلا می‌کند، با این حال کودکان نیز می‌توانند به MF مبتلا شوند. در کودکان پسران و دختران را به طور مساوی درگیر می کند و معمولاً در حدود 10 سالگی تشخیص داده می شود. 

MF معمولاً فقط روی پوست شما تأثیر می گذارد، اما از هر 1 نفر یک نفر ممکن است نوع تهاجمی تری از MF داشته باشد که می تواند به غدد لنفاوی، خون و اندام های داخلی شما سرایت کند. اگر MF تهاجمی دارید، به درمان مشابه سایر لنفوم های سلول T تهاجمی پوستی نیاز خواهید داشت.

ALCL پوستی اولیه یک لنفوم ضعیف (با رشد آهسته) است که در سلول های T در لایه های پوست شما شروع می شود.

این نوع لنفوم را گاهی زیرگروه لنفوم جلدی می نامند و گاهی به آن را زیرگروه می گویند. لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک (ALCL). دلیل طبقه بندی های مختلف این است که سلول های لنفوم دارای ویژگی های مشابه با سایر انواع ALCL هستند، مانند سلول های بسیار بزرگ که بسیار متفاوت از سلول های T طبیعی شما به نظر می رسند. با این حال، معمولاً فقط روی پوست شما تأثیر می گذارد و بسیار کند رشد می کند.

بر خلاف انواع فرعی تهاجمی لنفوم جلدی و ALCL، ممکن است برای PcALCL نیازی به درمان نداشته باشید. شما ممکن است تا پایان عمر با PcALCL زندگی کنید، اما مهم است که بدانید، می توانید با آن به خوبی زندگی کنید و ممکن است هیچ تاثیر منفی بر سلامت شما نداشته باشد. معمولا فقط روی پوست شما تاثیر می گذارد و بسیار به ندرت از پوست شما به سایر قسمت های بدن شما پخش می شود.

PcALCL معمولاً با بثورات یا توده‌هایی روی پوست شما شروع می‌شود که ممکن است خارش یا دردناک باشد، اما ممکن است باعث ناراحتی شما نشود. گاهی اوقات، ممکن است بیشتر شبیه یک زخم باشد که آنطور که انتظار دارید خوب نشود. هر گونه درمان PcALCL احتمالاً برای بهبود هر گونه خارش یا درد یا بهبود ظاهر لنفوم است تا درمان خود لنفوم. با این حال، اگر PcALCL فقط ناحیه بسیار کوچکی از پوست را تحت تاثیر قرار دهد، ممکن است با جراحی یا از طریق رادیوتراپی برداشته شود.

PcALCL در افراد بین 50 تا 60 سال شایع تر است، اما می تواند هر فردی را در هر سنی از جمله کودکان مبتلا کند.

SPTCL می تواند هم در کودکان و هم در بزرگسالان رخ دهد اما در بزرگسالان شایع تر است و میانگین سنی در هنگام تشخیص 36 سال است. این نامگذاری به این دلیل است که شبیه بیماری دیگری به نام پانیکولیت است که زمانی رخ می دهد که بافت چربی زیر پوست ملتهب می شود و باعث ایجاد توده می شود. حدود یک نفر از هر پنج نفر مبتلا به SPTCL دارای یک بیماری خودایمنی موجود است که باعث می شود سیستم ایمنی بدن به بدن شما حمله کند.

SPTCL زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های T سرطانی به لایه‌های عمیق‌تر پوست و بافت چربی شما می‌روند و در آن باقی می‌مانند و باعث می‌شوند توده‌هایی در زیر پوست شما ظاهر شوند که می‌توانید آن‌ها را ببینید یا احساس کنید. حتی ممکن است متوجه برخی پلاک ها روی پوست خود شوید. اندازه اکثر ضایعات حدود 2 سانتی متر یا کمتر است.

سایر عوارض جانبی که ممکن است با SPTCL داشته باشید عبارتند از:

• لخته شدن خون یا خونریزی غیر معمول
• لرز
• لنفوهیستوسیتوز هموفاگوسیتیک - وضعیتی که در آن سلول‌های ایمنی فعال زیادی دارید که باعث آسیب به مغز استخوان، سلول‌های خونی سالم و اندام‌ها می‌شود.
• بزرگ شدن کبد و/یا طحال.

پاپولوز لنفوماتوئید (LyP) می تواند کودکان و بزرگسالان را تحت تاثیر قرار دهد. این سرطان نیست، بنابراین رسماً یک نوع لنفوم نیست. با این حال، پیش ساز لنفوم سلول T پوستی مانند Mycosis Fungoides یا لنفوم سلولی آناپلاستیک اولیه پوستی و به ندرت در نظر گرفته می شود. لنفوم هوچکین اگر این بیماری برای شما تشخیص داده شده است، ممکن است به هیچ درمانی نیاز نداشته باشید، اما برای هر گونه نشانه سرطانی شدن LyP توسط پزشک تحت نظارت دقیق تری قرار خواهید گرفت.

این وضعیتی است که روی پوست شما تأثیر می گذارد و ممکن است توده هایی داشته باشید که روی پوست شما می آیند و می روند. ضایعات ممکن است کوچک شروع شده و بزرگتر شوند. آنها قبل از خشک شدن و از بین رفتن بدون هیچ مداخله پزشکی می توانند ترک بخورند و خونریزی کنند. ممکن است تا 2 ماه طول بکشد تا ضایعات از بین بروند. با این حال، اگر آنها باعث درد یا خارش یا سایر علائم ناراحت کننده شوند، ممکن است درمان برای بهبود این علائم داشته باشید.

اگر مکررا دچار بثورات یا ضایعاتی مانند این می شوید، برای بیوپسی به پزشک مراجعه کنید.