Mijn naam is Callum Glanville, ik ben 31 jaar oud, maak deel uit van de pitcrew voor Walkinshaw Andretti United in het V8 Supercars Championship, en ik ben in remissie van Stage 4 Hodgkin Lymfoom.
Zoals de meeste jonge mensen die getroffen zijn door lymfoom, was ik sterk als een os, gezond, kogelvrij en op de top van mijn spel raceauto's week in, week uit. Zeggen dat ik verblind was, is een understatement.
Toen ik eind 2019 de diagnose kreeg, was dat het einde van een martelende kruistocht van zes maanden voor mij en mijn jonge gezin. 6 maanden huisartsbezoeken, fysiobezoeken, sportartsen, bloedonderzoeken, scans, echo's, biopsieën, die allemaal niet definitief konden zeggen wat er met me aan de hand was.
Ik had symptomen, de meest milde, een behoorlijk ernstig, maar het gevoel in mijn maag dat er iets vreselijk mis was, was de doorslaggevende factor die ervoor zorgde dat ik dokters onder druk zette lang nadat ze zeiden dat er niets mis met me was.
De meeste van mijn symptomen, zoals de meeste lymfoompatiënten, waren relatief mild. Mild genoeg voor de huisarts om er niet bij na te denken en me zo snel mogelijk terug de deur uit te jagen. Jeuk, nachtelijk zweten, gezwollen lymfeklieren etc.
Het symptoom waardoor ik oplette, was alcoholpijn. Ik zou een slokje kunnen nemen, zelfs geen vol glas, maar een slokje en binnen ongeveer 10 minuten zou ik een doffe pijn in mijn onderrug voelen. Na een half uur lig ik op de grond te schreeuwen van de pijn. Totaal uitgeschakeld, kon bijna niet ademen door de pijn. Een lage dosis ibuprofen hielp de pijn te verzachten. Gezien hoe fysiek mijn werk is, dacht ik dat ik het overdreven had, of geknepen door terug uit de pas te lopen. Het duurde even voordat ik besefte dat de pijn werd veroorzaakt door alcohol.
Ten einde raad vroeg ik een vriend op het werk of iemand huisartsen kende die echt geïnteresseerd zouden kunnen zijn in wat ik te zeggen heb. Bij mijn eerste afspraak, na ongeveer 30 seconden, was ik met hem verder gekomen dan met iemand anders. Hij luisterde, maakte de juiste verwijzingen naar hematologie en de volgende dag lag ik in het ziekenhuis om tests te laten doen.
Ik werd aangeboden om deel uit te maken van een klinisch onderzoek genaamd BrECADD, aangeboden door het Monash Medical Center in Melbourne. Het werd aan mij verkocht omdat het niet minder effectief was bij de behandeling van kanker, maar omdat het minder bijwerkingen van de chemotherapie had. Schrijf me in! Het waren 4 cycli, 4 volle dagen per week, daarna 2 weken vrij.
Onnodig te zeggen dat ik de rest van het seizoen 2019 en de eerste race van het seizoen 2020 heb gemist, maar ik had een redelijk goed excuus denk ik! Bijwerkingen waren zeker draaglijk. Voelde me een paar dagen als een kater, daarna werd het elke dag beter. Na een paar dagen voelde ik me geweldig en werkte ik door vanaf de werkplaats tot mijn volgende cyclus. Na 3 korte maanden was ik kankervrij en kon ik me concentreren op het weer op de rails krijgen van mijn conditie en carrière.
In juli 2020 maakte ik mijn race-comeback in Sydney Motorsport Park en sindsdien heb ik niet meer achterom gekeken. Ik kijk uit naar 2021 en geniet van mijn eerste Championship en Bathurst 1000 overwinning.
Nadat ik de bronnen op de website van Lymphoma Australia had gebruikt, nam ik contact op met de geweldige mensen daar en vroeg of ik op de een of andere manier kon helpen om het bewustzijn te vergroten, en misschien als we nog iemand kunnen helpen, dan zou het de moeite waard zijn geweest.
Je KUNT dit verslaan, je ZULT dit verslaan en er aan de andere kant sterker uit komen.
Callum Glanville
