Op 13-jarige leeftijd ontdekte ik een knobbeltje in mijn lies en vertelde het aan mama. Mijn moeder dacht dat ik misschien ergens een infectie had en boekte me meteen voor een afspraak met onze plaatselijke huisarts. De huisarts deed bloedonderzoek en de resultaten waren negatief voor wat hij zocht, dus gaf hij me gewoon antibiotica en stuurde me naar huis.
Als 13-jarige en erg naïef dacht ik er nooit meer over na en ging als een normale tiener door het leven en vertelde nooit aan iemand dat de knobbel er nog was - laat staan volwassen.
Ik besloot naar St Brendan's College in Yeppoon te gaan voor zijn rugby league-programma. Daar ontwikkelde Simpson meer zelfdiscipline. Eind 2001 werd ik op 1-jarige leeftijd geselecteerd in de 111e X15 van de school. Op dat moment kreeg ik kleine knobbeltjes over mijn hele schenen en ik ging naar de schoolverpleegster die suggereerde dat het waarschijnlijk gewoon huidknobbels waren.
Mama maakte zich echter wat meer zorgen en zei dat we naar de dokter zouden gaan. Maar ik had een Touch Carnival in Toowoomba om voor Saint Brendan's te spelen en was niet van plan om daarna ergens heen te gaan. Prioriteiten goed - nou, dat waren ze voor een 15-jarige.
Na terugkomst van een geslaagd carnaval nam mijn tante me mee naar de dokter omdat mama moest werken. Hij onderzocht mijn benen en zei dat het maar kleine bloedstolsels waren. Hij vroeg toen of ik nog andere knobbeltjes had en toen liet ik hem de knobbel in mijn lies zien. Nou, de dokter viel bijna van zijn stoel omdat de knobbel ongeveer 12 cm lang was (de grootte van mijn vuist) en ongeveer 4 - 5 cm uitstak.
Mijn dokter belde mama en legde zijn bevindingen uit. Mama haastte zich huilend naar de operatiekamer en vreesde het ergste, aangezien kanker bekend is in onze familie. Mijn opa stierf aan blaaskanker toen ik 5 was.
Maar omdat ik jong was, begreep ik nooit echt de omvang van het hele kankergebeuren, omdat ik me fit en gezond voelde. Ik was niet ziek dus het moet wel goed komen, dat was mijn manier van denken.
De dingen begonnen toen heel snel te gebeuren. Mijn dokter heeft een verwijzing gemaakt naar het ziekenhuis voor een biopsie. We ontmoetten de chirurg die uitlegde wat er ging gebeuren en binnen enkele weken was ik bij het verwijderen van de knobbel. Ik had een drain in mijn lies waar de knobbel uit werd verwijderd en liep een paar weken op krukken.
Toen eind oktober de resultaten binnenkwamen, werd bij mij de diagnose Hodgkin-lymfoom gesteld. Ik bleef sterk en positief, maar mijn moeder vond het erg moeilijk en moest elke keer huilen als ze eraan dacht. Ik bleef haar geruststellen dat het goed zou komen en dat ik dit zou verslaan.
Ik werd doorverwezen naar een specialist uit Brisbane Dr. Kennedy (mijn redder zeg ik) en hij organiseerde meer tests om het stadium van mijn lymfoom te bepalen. Ik werd onderworpen aan een lumbaalpunctie en het was een van de slechtste tests ooit. Aanvankelijk dachten we dat het alleen in mijn lies zou zijn (fase 1), maar MRI's en botscans onthulden dat ik fase 3 was, wat mijn lies, buik en nek was.
Dr. Kennedy besloot om eerst met chemotherapie te gaan en zei dat de mix van chemo die ik zou krijgen de ergste maar de meest succesvolle was. Hij plaatste een positieve opmerking over mijn prognose - als de chemo succesvol is en ik 5 jaar in remissie blijf, zou ik 10 jaar goed moeten zijn, en na 10 jaar in remissie was de kans om het terug te krijgen zeer minimaal.
Het was dus oudejaarsavond 2001 toen ik mijn eerste sessie van een zes maanden durende chemokuur had. Niet de beste manier om het nieuwe jaar in te luiden. Het was het ergste dat ik ooit de hele dag op de afdeling zou doorbrengen om de chemo te injecteren en de rest van de week hevig ziek te zijn.
Ik zou dan een week vrij hebben en 2-3 dagen naar school gaan en dan alles opnieuw doen. Ik begon te braken op het moment dat ik de afdeling binnenstapte en het was op dit punt dat ik het bijna opgaf. Zes maanden voelden als een heel leven en toen was het allemaal voorbij.
Alles zag er goed uit, scans waren duidelijk en ik had een goed gevoel over mijn toekomst.
3 maanden nadat de chemo was afgelopen, ging het slechter, mijn been begon op te zwellen en ik werd onderworpen aan meer tests.
Uit de tests bleek dat de kanker was teruggekeerd.
Opnieuw ontmoetten we dr. Kennedy en opnieuw legde hij de omstandigheden uit dat de enige overgebleven behandeling een stamceltransplantatie was. Omdat deze behandeling in Rockhampton niet beschikbaar was, moesten we naar Brisbane.
Mama moest onbetaald vrij nemen van haar werk, wat zeer krappe tijden betekende. Maar met zo'n hechte familie hielpen ze allemaal enorm. Mama's collega's hielden ook wekelijkse loterijen en stuurden alle winst naar ons toe om ons te helpen.
We verbleven de eerste maand of zo bij mijn oudtante in Brisbane, toen vond de Leukemie Stichting onderdak voor ons. Mijn oma kwam naar beneden om mama te helpen en voor mijn kleine zusje te zorgen. De rest van de familie kwam zo vaak mogelijk langs om te helpen.
Uit de aanlooptesten bleek dat ik een perfecte donor was voor mijn eigen stamcellen. Dus het proces begon, met mij aangesloten op een machine, de hele dag stil liggend - geen gemakkelijke taak. De machine nam bloed uit één arm, scheidde het bloed en pompte het terug in mijn andere arm. Ik moest mezelf ook een tijdje naalden geven, maar dit was een ding dat ik niet kon doen, dus moest mama het doen.
Ik werd toen in het ziekenhuis geplaatst en geïsoleerd omdat mijn immuunsysteem was weggevaagd. Dit is het moment waarop ik het dieptepunt bereikte. Wat een paar maanden was, voelde als jaren. Ik kreeg een borstontsteking en was erg ziek. Ik moest mijn 17e verjaardag in het ziekenhuis doorbrengen. Mama heeft een cake voor me gebakken, maar ik was zo ziek dat ik niet kon eten. Ik kon ook niet te veel bezoekers hebben, wat erg moeilijk was. Maar ik kreeg bezoek van Scott Minto die een gesigneerd exemplaar van het boek "Don't Die with the Music in You" organiseerde met een persoonlijke boodschap: "Tough time comes and goes, but tough guys last forever" van Wayne Bennett.
Toen deze woorden in mijn hoofd bleven hangen, begon ik te beseffen dat ik dit ging verslaan en dat ik nog steeds in staat zou zijn om mijn dromen van het spelen van NRL waar te maken.
Toen de behandeling voorbij was, keerden we terug naar Rockhampton. Ik moest regelmatig op controle bij dr. Kennedy, die elke maand vanuit Brisbane naar Rockhampton kwam.
Jamie-Simpson-PlayingEen nieuw jaar begon en alle tests waren duidelijk en ik voel me geweldig. Nadat ik eindelijk kanker had overwonnen, keerde ik in 2004 terug naar St. Brendan's om mijn hogere opleiding af te ronden, met een hernieuwde vastberadenheid om het beste uit mijn capaciteiten te halen. Verschillende clubs boden me een aantal opties aan, maar ik koos uiteindelijk voor de Brisbane Broncos.
Onze schoolkant ging geweldig, we versloegen de lokale competitie en toen reisden we naar Townsville om in de Confraternity Shield te spelen. Als onderdeel van een zegevierende kant van St. Brendan werd ik uitgeroepen tot speler van het Confraternity Carnival en later werd ik geselecteerd voor het Queensland Schoolboys-team. Wie had minder dan 12 maanden eerder gedacht dat ik degene in Brisbane was die erg ziek was met kanker.
Daarna begon ik mijn senior carrière voor Broncos feederclubs Aspley en de Toowoomba Clydesdales in 2005-2006. Hoewel ik een frequente try-scorer was in de QLD Cup voor Aspley en in 2007 representatieve onderscheidingen behaalde voor de ploeg uit Queensland City, kon ik het nog steeds niet kraken in de eerste klas bij de Broncos.
Ik werd toen naar de South Sydney Rabbitohs gelokt voor het NRL-seizoen van 2008. Een blessure vertraagde mijn debuut in de eerste klas tot ronde 13, waar ik een try scoorde tegen de New Zealand Warriors. Toen ik eenmaal de kans kreeg in het NRL, wist ik met mijn vastberadenheid en mijn nieuw gevonden houding dat de kanker me had gegeven dat ik deze kans niet aan me voorbij zou laten gaan.
Tot op heden heb ik in mijn eerste jaar 13 pogingen gescoord en 27 NRL-wedstrijden gespeeld.
Een behoorlijk gemene prestatie voor een jongen die kanker had.
