Begin november 2011 veranderde ons leven toen bij mijn moeder de diagnose non-Hodgkinlymfoom werd gesteld.
Ze had vrijwel geen symptomen, behalve een gezwollen lymfeklier in haar lies waarvan ze dacht dat het kwam door een recente teek die ze op die plek had verwijderd.
Vanwege de ernst van de kanker werd ze bijna binnen een week gestart met chemotherapie.
Omdat ik nog maar net 15 was, was ik in de war. Chemotherapiebehandeling leek in de films zo groot te zijn, hoe kon dit met MIJN moeder gebeuren?
Ze bleef haar behandeling nog twee tot drie maanden ondergaan, met vreselijke vermoeidheid, ziekte, haarverlies en motivatie. Het was verschrikkelijk om iemand te zien die altijd zo sterk en actief was, bedlegerig was en dagenlang niet kon bewegen.
Ze zette door en kwam in 2012 in remissie. Daarna kregen we meer gevoel van genegenheid binnen ons gezin. Het bijna verliezen van mijn moeder was toen een wake-up call.
Helaas herviel mama in juli 2015 toen ze een knobbel in haar nek ontdekte waar de kanker was teruggekomen. Ze begon opnieuw met chemotherapie en werd vervolgens in november opgenomen voor een ziekenhuisopname van een maand voor een stamceltransplantatie. De transplantatie was een succes en in 2016 kwam ze weer in remissie.
Op dat moment was ik 2 uur naar de stad verhuisd. Maar ik reisde voortdurend terug naar Bunbury om haar te zien. Ik zag dat zij en mijn vader uitgingen en meer deden, weekendtrips maakten, festivals en feesten hielden. Ze begonnen pensioenplannen te maken en bouwden een huis in Dunsborough dat hun bejaardentehuis zou worden. Ik kon de liefde tussen hen zien en de toekomst die ze wilden blijven maken.
Mijn moeder verhuisde toen naar mij in de stad, zodat ze dicht bij het ziekenhuis was en de behandeling gemakkelijk toegankelijk was. Ze had vaak behandeling nodig en bijna elke dag bloedtransfusies. Ik was haar belangrijkste verzorger, terwijl ik fulltime werkte. Op sommige dagen werd ik wakker en hielp ik haar met de voorbereidingen voor de dag, bracht haar naar het ziekenhuis, ging naar haar werk, haalde haar op tijdens mijn lunchpauze, ging weer aan het werk en hielp haar dan met het koken van haar avondeten als ik thuis was. Dit was heel moeilijk om te doen als 21-jarige. Maar het was het helemaal waard. Ik zou het zo opnieuw doen om mijn moeder op welke manier dan ook te helpen.
De artsen probeerden meerdere verschillende behandelingsmogelijkheden, waar moeder allemaal ongevoelig voor was. Ik bracht meerdere nachten door op de ziekenhuisvloer of op een ongemakkelijke wachtkamerstoel. Mijn gevoelens van verdriet en angst vasthouden. Angst dat ze mij nooit zou zien trouwen, angst dat ik haar niet hier zal hebben om te helpen met mijn eigen kinderen, angst dat ik mijn wijndrinkende partner zal verliezen, maar de ergste angst dat ik mijn beste vriend zal verliezen.
In 2018 heeft ze heel hard gevochten met meerdere ziekenhuisbezoeken vanwege septische shock en andere infecties. In oktober zei de dokter van mama dat we haar mee naar huis moesten nemen, voor wat we dachten dat het maar voor een paar weken zou zijn. Ze had nog veel meer maanden, maar dat was gewoon niet genoeg.
In 2019, 17 septemberth Mama blies vlak voor middernacht haar laatste adem uit, met mijn vader aan haar zijde.
Jo Wharton was een uniek persoon. Ze was aardig, wist hoe ze een grap moest maken, gaf zoveel om haar, een sportlegende, hield van haar bourbons en wijnen, had een rare smaak in ijssmaken. Maar bovenal was ze de beste moeder die iemand zich maar kon wensen. Ze zorgde zo veel voor ons, dat ze haar hele familie boven zichzelf stelde om voor ons te zorgen.
Ze was onze held en we kijken nog elke dag naar haar op.
Deze wandeling die ik heb georganiseerd is ter ere van haar. Dit is om haar nog steeds betrokken te houden. Ze is niet weg, en ik wil dat mensen dat weten. Ze is nog steeds hier bij mij, mijn broer, zus en bij mijn vader. Wij willen haar nooit vergeten. Dus ik doe dit voor haar en voor de mensen die in deze situatie hebben gezeten. Ik wil mensen helpen die door de pijn van de onzekerheid gaan. Ik wil iets teruggeven aan degenen die mij hebben geholpen, en mijn familie, doormaken wat we hebben gedaan, en ik wil ervoor zorgen dat andere families zich net zo belangrijk en veilig kunnen voelen als ze dit meemaken.
We zijn Gemma zo dankbaar voor het delen van het verhaal van haar moeder en Jo's lymfoom.
Gemma organiseert op 5 september een wandeling van 16 km in Bunbury WA om het bewustzijn te vergroten en essentiële fondsen te werven voor de Lymphoma Awareness Month. Als je Gemma wilt steunen of meedoen aan de Walk For Jo, volg dan onderstaande link.
