درمان نگهدارنده اغلب با چندین زیرگروه لنفوم با هدف حفظ لنفوم در بهبودی طولانی‌تر استفاده می‌شود.
درمان نگهدارنده چیست؟
درمان نگهدارنده به درمان مداوم پس از درمان اولیه که لنفوم را در مرحله بهبودی قرار داده است (لنفوم کاهش یافته یا به درمان پاسخ داده است) اشاره دارد. هدف این است که بهبودی تا زمانی که ممکن است طول بکشد. رایج ترین نوع درمانی که در نگهداری استفاده می شود با آنتی بادی (مانند ریتوکسیماب یا اوبینوتوزوماب) است.
شیمی درمانی گاهی اوقات به عنوان درمان نگهدارنده برای کودکان و جوانان مبتلا به این بیماری استفاده می شود لنفوم لنفوبلاستیک. آنها معمولاً در 6 ماه اول پس از درمان اولیه شروع می شوند تا از پیشرفت یا عود لنفوم جلوگیری شود.
درمان نگهدارنده چقدر طول خواهد کشید؟
بسته به نوع لنفوم و داروهای مورد استفاده، درمان نگهدارنده ممکن است هفته ها، ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. اگر لنفوم آنها پس از درمان القایی تحت کنترل باشد، به همه بیماران توصیه نمی شود که درمان نگهدارنده داشته باشند. مشخص شده است که فواید آن در زیر انواع خاصی از لنفوم است.
ریتوکسیماب یک آنتی بادی مونوکلونال است که اغلب به عنوان درمان نگهدارنده در بیماران مبتلا به انواع مختلف لنفوم غیر هوچکین (NHL) توصیه می شود. این بیماران معمولاً ریتوکسیماب را به عنوان بخشی از درمان القایی خود دریافت کرده‌اند که معمولاً همراه با شیمی‌درمانی (به نام شیمی‌ایمونوتراپی) است.
اگر لنفوم به درمان اولیه پاسخ دهد، ممکن است ریتوکسیماب به عنوان «درمان نگهدارنده» ادامه یابد. ریتوکسیماب در مرحله نگهداری هر 2 تا 3 ماه یک بار تجویز می شود. ریتوکسیماب در حال حاضر حداکثر برای مدت 2 سال تجویز می شود، اگرچه آزمایشات بالینی در حال آزمایش هستند که آیا ادامه درمان نگهدارنده برای مدت طولانی تری فایده ای دارد یا خیر. برای درمان نگهدارنده، ریتوکسیماب ممکن است به صورت داخل وریدی (از طریق تزریق در ورید) یا زیر جلدی (از طریق تزریق زیر پوستی) تجویز شود.
روش دیگر، Obinutuzumab (Gazyva) آنتی بادی مونوکلونال دیگری است که برای نگهداری بیماران مبتلا به لنفوم فولیکولی پس از شیمی درمانی نیز استفاده می شود. Obinutuzumab هر 2 ماه به مدت 2 سال تجویز می شود.
چه کسانی درمان نگهدارنده دریافت می کنند؟
ریتوکسیماب نگهدارنده عمدتاً در زیرگروه‌های غیرفعال NHL مانند لنفوم فولیکولار استفاده شده است. درمان نگهدارنده در حال حاضر در سایر زیرگروه های لنفوم مورد بررسی قرار می گیرد. کودکان و جوانان مبتلا به لنفوم لنفوبلاستیک ممکن است تحت درمان نگهدارنده با شیمی درمانی قرار گیرند تا از عود لنفوم آنها جلوگیری شود. این دوره شیمی درمانی با شدت کمتری است.
مزایای درمان نگهدارنده چیست؟
انجام درمان نگهدارنده با ریتوکسیماب یا اوبینوتوزوماب می تواند طول بهبودی را در بیماران مبتلا به لنفوم سلولی فولیکولی یا گوشته افزایش دهد. تحقیقات نشان داده است که با ادامه یا «حفظ» درمان با ریتوکسیماب در زمانی که بیماران در حال بهبودی هستند، می توان عود را به تأخیر انداخت یا حتی از آن پیشگیری کرد. هدف این است که از عود بیمارانی که به درمان اولیه پاسخ داده اند جلوگیری شود و در نهایت بقای کلی بهبود یابد. در استرالیا، این فقط از طریق بودجه عمومی (PBS) برای ریتوکسیماب در لنفوم فولیکولار است.
خطرات درمان نگهدارنده
اگرچه داروهایی که برای درمان‌های نگهدارنده استفاده می‌شوند معمولاً عوارض جانبی کمتری نسبت به شیمی‌درمانی ترکیبی دارند، اما بیماران همچنان ممکن است عوارض جانبی ناشی از این درمان‌ها را تجربه کنند. پزشک تمام شرایط بالینی را قبل از تعیین درمان اولیه و اینکه آیا بیمار از درمان نگهدارنده در مقابل درمان دیگر یا «مواظب و صبر کن» سود می برد، در نظر می گیرد.
اکثر بیماران در حین مصرف ریتوکسیماب عوارض جانبی دردسرساز زیادی ندارند. با این حال، دریافت درمان نگهدارنده برای همه همیشه مناسب نیست. برخی از عوارض جانبی احتمالی مصرف ریتوکسیماب عبارتند از:
- واکنش آلرژیک
- کاهش اثرات روی سلول های خونی
- سردرد یا علائمی شبیه آنفولانزا
- خستگی یا خستگی
- تغییرات پوستی مانند راش
درمان های تحت بررسی به عنوان درمان نگهدارنده
بسیاری از درمان‌های فردی و ترکیبی جدید در سراسر جهان برای استفاده از آنها در درمان نگهدارنده لنفوم آزمایش می‌شوند. برخی از این داروها عبارتند از:
- بورتزومیب (Velcade)
- برنتوکسیماب ودوتین (Adcetris)
- لنالیدومید (رولیمید)
- ورینوستات (زولینزا)
تحقیقات علمی به طور مداوم در حال پیشرفت است. با کشف درمان های جدید و بهبود گزینه های درمانی ممکن است گزینه های درمانی تغییر کنند.
اطلاعات بیشتر
با دنبال کردن پیوندهای زیر می توانید به اطلاعات بیشتر در مورد درمان نگهدارنده که دریافت می کنید دسترسی داشته باشید:
